Over de nood aan zowel traditionele als alternatieve geneeswijzen

Wat een controversieel onderwerp weer! Maar dat beginnen jullie vast al van mij gewoon te worden. Deze bijdrage aan de heksenencyclopedie gaat over mijn eigen proces en over hoe de energetische en klassieke geneeskunde in mijn ogen beter zouden moeten samenwerken. Dit onderwerp is eigenlijk al heel lang belangrijk voor mij, maar de directe aanleiding van dit artikel was de opzeg van mijn hospitalisatieverzekering, iets waar toch wel een heel proces aan vooraf is gegaan.

Veel mensen verschieten daar nog wel eens van, dat ik mijn hospitalisatieverzekering heb opgezegd, omdat dat in deze samenleving helemaal niet zo normaal is. En daarom wil ik dat toch even toelichten. Ik wil helemaal geen medische zorg als ik een ongeval zou meemaken en ik gereanimeerd zou moeten worden. Dan is het gewoon gedaan en dan kies ik daar zelf ook echt voor. Daarom heb ik enkele jaren geleden ook een ‘Do not reanimate’-document ondertekend.

Wat ik hier vertel, en zoals het voor mij is, is daarom niet wat de samenleving nodig heeft. Ik weet dat ik daar eigenlijk een heel extreem standpunt mee inneem, namelijk een extreme overgave aan de natuur. Maar dat ik dat zo sterk voel, zal ook wel betekenen dat het nodig is om in de samenleving als geheel een soort balans te brengen. Aan de andere kant wil ik ook zeker niet mijn zienswijze aan iedereen opleggen, want ik geloof eigenlijk ook niet dat dat nu zou werken. Maar daar kom ik later nog op terug.

Ik heb in de afgelopen jaren echt een heel proces doorgemaakt. Voor mijn burn-out wou ik, bij wijze van spreken, alle homeopaten en alle vaccinweigeraars afmaken. Op dat moment veroordeelde ik de alternatieve geneeskunde nog enorm. Dat lijkt misschien heel raar, maar dat is om aan te geven dat ik echt wel van heel ver kom. Ik heb wel altijd heel veel affiniteit gehad met de natuur en toch zat dat er toen nog niet in. Ik ben over verloop van tijd wel meer en meer gaan voelen dat de gewone geneeskunde niet klopte voor mij. En zeker niet de manier waarop dat als vanzelfsprekend wordt beschouwd. Als ik medicijnen neem, dan heeft dat zo’n gigantisch effect op mij, dat ik voel dat dat mij veel meer kwaad doet dan goed. En dat wordt precies niet zomaar aanvaard, je moet je er maar bij neerleggen.

Een groot kantelpunt, of toe-eigenenpunt, kwam toen ik een paar jaar geleden een bloedafname liet doen omdat mijn intuïtie mij zei dat ik mij moest laten checken op de ziekte van Lyme, iets waar ze standaard niet op testen. Ik had 3 maanden daarvoor een tekenbeet gehad en daar was helemaal niets mee aan de hand. Ik krijg ook altijd heel veel tekenbeten, ik heb er misschien al wel 50 gehad in mijn leven, omdat ik zoveel buiten ben. En tóch voelde ik dat daar iets meer aan de hand was. Ik heb dat toen laten checken en ik bleek inderdaad positief te testen op de bacterie die de ziekte van Lyme veroorzaakt. Wat de medische wereld dan standaard doet, is 2 weken antibiotica voorschrijven. Dan is de bacterie weg en is het verder opgelost. Klaar.

Dat is iets waarover ik heel goed heb moeten voelen of ik dat wel zou doen of niet, want de gevolgen van de ziekte van Lyme zijn gigantisch. Dat is echt een heel aftakelproces en een heel grote ziekte. Wat er mij gevraagd werd, een antibioticakuur van 2 weken, was in tegenstelling tot de ziekte van Lyme, helemaal niet zo invasief. Dus daar heb ik echt heel erg moeten voelen wat mijn lichaam nodig had en ik heb toen besloten om dat niet te doen.

Hoe heb ik dat gedaan? Ik heb die ziekte intuïtief ingevoeld. Ik had eigenlijk genoeg vertrouwen dat die ziekte mij niet ging raken. Ik wist dat, ik voelde dat dat mijn ziekte niet was. Stel dat ik daarin fout was geweest, wat dat kan natuurlijk ook, dan was ik met heel veel overgave dat proces van die ziekte aangegaan en wat die mij moest leren. Ondertussen heb ik ook nooit een symptoom van de ziekte van Lyme ontwikkeld. De kans is ook wel heel groot dat ik daar nu antistoffen tegen heb.

Dus ja, dit gaat voor mij over een volledige overgave aan de natuur. Ik ben daar daarna nog verder over gaan nadenken en ik heb mij bedacht dat ik eigenlijk echt niet in een ziekenhuis terecht wil komen, ook niet als ik een ongeval zou krijgen. Omdat de energie die in een ziekenhuis hangt, voor mij, en ik spreek niet voor iedereen, schadelijker is dan de ziekte zelf. Voor mij heeft een ziekenhuis een vrij lage energie. Als ik in het UZ Leuven binnenkom, moet ik daar 3 dagen van recupereren ook al is dat maar een bezoekje. En dat heeft er toe geleid dat ik die ‘Do not reanimate’ heb getekend en mijn hospitalisatieverzekering heb opgezegd.

Het gaat dus eigenlijk over een absolute overgave aan de natuur en alles wat daar mee samenhangt, dus ook de dood. Waarom zou je je niet kunnen overgeven aan alles dat zich aandient, ook op gezondheidsvlak? Voor veel mensen heeft dat te maken met een schrik voor de lessen die we te leren hebben of een schrik voor de dood, wat eigenlijk ook een bepaalde les is om te leren. Ik moet wel zeggen dat dat er bij mij als kind al niet inzat, ik ben nooit bang geweest voor de dood en ik heb nooit die angst bij anderen gesnapt. Ook als iemand in mijn omgeving overleed dan snapte ik niet goed waarom iedereen daar zo verdrietig over was. Dat klinkt nu raar, maar ik snapte dat rouwproces als kind niet. Ik had zoiets van “Het is goed hier, maar aan de andere kant is het ook goed “.

Ik heb zelf, tijdens mijn proces, ook best wel wat momenten gehad dat ik zelf ook dood wou. Dat ik echt heb zitten smeken aan de natuur om mij nu toch eens te komen halen. Dat klinkt misschien taboe, maar ik vind dat eigenlijk niet taboe, want ik weet dat er heel veel mensen zijn die dat wel eens hebben. Ik heb zelfs wel eens meegemaakt dat ik jaloers was als iemand vertrok, want aan de andere kant is er ook wel heel veel liefde. Ik zou dat nooit zelf doen, want dat is heel onnatuurlijk en ik vind niet dat ik dat beslissingsrecht heb. Maar het is niet abnormaal dat dat soort gedachten ook eens door u heen gaan. En de natuur kwam mij ook niet halen, hoe hard ik ook smeekte, ah nee, want ik heb hier nog van alles te doen. Dat proces heeft mij ook doen voelen dat er geen goed of slecht is als het op leven of dood aankomt, er zit geen lading op. Het is hier goed maar aan de andere kant is het ook goed.

Het is net die ladingloosheid dat er voor zorgt dat die volledige overgave aan alles wat zich op gezondheidsvlak aandient, mogelijk maakt. Ik mag het woord ‘ladingloos’ eigenlijk niet gebruiken, want voor mij zit er wel een lading op, maar naar de andere kant. Ik heb echt een beetje moeten leren leven en ik leef super graag! Ik heb nog nooit zo graag geleefd als nu op dit moment. Maak u daar dus zeker geen zorgen over, elke dag is een nieuw avontuur! Maar dit is wel een onderwerp dat ik graag onder de aandacht wou brengen.

Het feit dat er normaal geen lading zit, zowel op leven als op dood, betekent dat je daar echt vrijheid in kunt ervaren en dat brengt ook een beetje magie. Als je met nieuwsgierigheid kunt kijken naar al dat zich aandient zonder dat je daar bang voor bent, dan maak je echt wauw-momenten mee. Als je gelooft dat alles wat zich aandient goed voor jou is, al is dat in eerste instantie hard, dan geeft je dat een hele vrije en magische kijk op het leven.

Ik heb het in het begin al aangegeven, mijn extreem standpunt van complete overgave aan de natuur is niet iets wat de samenleving nodig heeft. Daarom wil ik nu toch even ingaan op hoe ik dat zie, namelijk door de samenwerking van de standaard medische zorg en de alternatieve zorg. Ik denk dat het duidelijk is, dat als de volledige samenleving zou denken zoals ik, dat dat totaal niet zou werken. Als iedereen die medicatie neemt daar ineens mee zou stoppen, zouden de begrafenisondernemers het nogal druk hebben en dat is ook niet de bedoeling volgens mij.

Zie mijn standpunt vooral als een uitnodiging tot reflectie voor uzelf en ook als compleet tegengesteld aan hetgeen dat er nu eigenlijk gangbaar is. Het is volgens mij nu nodig dat er in de maatschappij meer en meer een afweging wordt gemaakt tussen de 2 stromingen en dat er meer en meer samenwerking komt tussen de standaard klassieke chemische geneeskunde en de natuurlijke energetische alternatieve geneeskunde. Het hoeft geen of/of-verhaal te zijn, maar wel en/en.

Volgens mij moet er heel goed afgewogen worden op welke laag men iemand moet behandelen, of een bepaald medicijn wel echt nodig is en niet zomaar standaard wordt gegeven. Dat er gekeken wordt of het ook zonder medicatie kan en wat de patiënt zelf wil. Misschien is het wel genoeg dat men enkel de energetische laag behandelt en dat dat al genoeg comfort geeft. We moeten patiënten op de beide lagen behandelen in plaats van alleen maar op de fysieke laag, want dan mis je volledig de oorzaak van de ziekte en kan je wel bezig blijven.

Het is dus “en/en” en we hebben ook echt wel heel veel mensen nodig, die dat nu misschien nog niet durven, die echt de afweging kunnen maken, die zowel de fysieke geneeskunde kennen als de energetische geneeskunde. En die echt goed kunnen voelen wanneer het nodig is om ook op die fysieke laag te behandelen, maar misschien alleen als het echt nodig is. En er zijn daar natuurlijk al heel wat initiatieven gaande, maar het staat allemaal nog in de kinderschoenen. Ik heb daar zelf ook een grote call in gehad en het leven zal tonen of ik die zal volgen of niet.

Interesseert dit onderwerp jou en wil je er graag nog meer over weten? Bekijk dan zeker de Instagram Live die ik hierover deed.

Deze ‘Heksenencyclopedie’ bijdrage werd geschreven door copywriter Ellen Writes met veel liefde voor het werk van Annemie.

Dit artikel verscheen eerst op annemiejansen.be en het origineel kan je daar ook nalezen.